Ik heb morgenavond een feestje en daar heb ik heel veel zin in.
Logisch toch? Voor mij niet. Zin hebben in een feestje, dat is bij mij heel lang anders geweest.
Ik moet je iets bekennen:
Als ik voorheen uitgenodigd werd door een vriendin, collega of kennis, voor zo’n lekker samenzijn, dan reageerde ik altijd enthousiast:
‘Wat leuk! Dankjewel voor de uitnodiging! Natuurlijk kom ik! Super!’ Mijn kaken verkrampt tot een enorme smile.
Maar in mijn hoofd gebeurde iets heel anders:
‘O nee. Shit. Niet weer een feestje. Nee, nee, nee. Ik wil het niet.’
Paniek. Pure paniek. Mijn gedachten gingen alle kanten op. Als de storm enigszins bedaard was raapte ik mezelf met een diepe zucht bij elkaar, want het was weer zover:
FEESTJE = PARTYDRESS SIZE 0
De weken voor het feestje was ik dan ook alleen maar bezig om zo slank mogelijk te worden. Ik at volgens een nog strakker regiem om maar in die little partydress te passen, sportte me suf, stond 3x per dag op de weegschaal en was diep teleurgesteld als ik niet was afgevallen, laat staan een ons was aangekomen. ‘Pfffff, hoe kan dat nou? Ik doe toch zo mijn best.’
En die teleurstelling werd alleen maar groter naarmate de heugelijke datum, met grote sprongen, naderbij kwam en ik -shit!- partyjurkje size 0 nog steeds niet paste. Ik deed er nog een schepje bovenop qua eetregime en sportrooster.
Ondertussen was ik koortsachtig bezig om uit te vinden hoe het feest qua eten zou verlopen. Wat stond er op het menu? Moest ik mee eten of kon ik met een goede smoes later aanhaken? Hoe doe ik het met de wijn? (want ik wist dat ik mijzelf na 2 glazen, tollend op mijn benen, totaal niet meer in de hand zou hebben. Gek he, na zo’n spartaans eet- en moordend sportschema. Mijn lijf snakte naar veel, meer en nog meer.)
Het woord ‘voorpret’ kwam in mijn feestvocabulaire niet voor. Het leven voor een feestje was zwaar afzien. En het is regelmatig voorgekomen dat ik zoveel van mezelf had gevraagd, en nog steeds niet in partydress size 0 pastte, dat ik het feestje vlak voor aanvang met een k*tsmoes af zegde. ‘Ik heb sinds vanmiddag zeker al zes keer overgegeven. Denk een of ander virus. Het schijnt te heersen. Sorry, ik moet weer…tuuttuuttuut’ Of erger: ‘De oppas heeft vanmiddag opeens afgebeld. Ze is ziek. Zo sneu. Ze staat altijd voor ons klaar. Dit is de eerste keer. We hebben alles geprobeerd om een nieuwe te vinden, maar helaas…’ Terwijl ik de oppas net, zonder blikken of blozen, zelf had afgebeld met de smoes dat een van mijn dochters ziek was en ik toch maar lekker bij haar bleef. Je kunt zo’n ziek meisje toch niet alleen laten. Ze is nu het liefste bij haar moeder.’ How low can you go.
Zo heb ik mezelf heel wat vreugdevolle momenten in het leven onthouden en avonden alleen op de bank doorgebracht.
Gek eigenlijk. Als kind was ik juist zo gek op verjaardagsfeestjes. Ik was dol van vreugde als ik een uitnodiging kreeg. Vogelde meteen uit wie er nog meer kwamen, telde de dagen af tot het zover was. Was razend benieuwd wat we zouden gaan doen, was de hele middag vol energie, genoot van iedere seconde. Vooral van mijn favoriete spelletje snoep happen. Met je gezicht in een te diepe bak water een doorweekt zuurtje van de bodem happen. Heerlijk die drijfnatte haren. (ja, ik ben van voor de tijd van binnenspeeltuinen, klimmuren, fotoshoots en thuisacrobaten.) En wilde dat het feestje nooit meer afgelopen zou zijn.
Als kind stond een feestje symbool voor een hele middag plezier, lachen, lol maken, gek doen, los gaan. Nu betekende een feestje voor mij: partydress size 0. (Te) weinig eten. Hysterisch sporten. Heel veel niet mogen. En nog veel meer moeten. The killer body moest er komen, want dan pas zou ik een gezellige avond ‘verdiend’ hebben.
Na een proces van jaren is het mij gelukt om mijn obsessieve feestfocus te verschuiven van jurkje size 0 naar… LEVEN! Nu vraag ik mij af: wie zullen er morgen allemaal zijn op het feest? Leuk om weer samen te zijn met onze vrienden. Wat zullen we een lol hebben. Welke heerlijke Italiaanse gerechten gaan we eten? Om nog maar niet van de wijnen te spreken? Welke muziek zullen ze draaien?
Partydress size 0 heb ik morgen niet aan, maar wel een gave, heerlijk zittende party-outfit, maat 42. Die mij perfect past, en ook helemaal bij mij past.
Ik heb zin om te dansen! Doe je mee?
Liefs,
Ingrid
